Śladem MRDP 2017. Złoty Stok

Niedziela, 29 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 0

Cierpliwości, będą i fotki, i relacja ;)

Poranne zwiedzanie Ustronia, pola pełne miłego dla nozdrzy zapachu rzepaku, wjazd do na krótką chwilę do Republiki Czeskiej zostały lekko zakłócone wiodącego przez teren budowy, śladu wg garmina. Nie było tragedii, ale oczami wyobraźni widziałem zaskoczonych tą zmianą nawierzchni zawodników na wąskich, nabitych na maxa oponach kolarek podczas MRDP 2017.
Może i był jakiś objazd, ale niezależnie od nawierzchni i ukształtowania terenu, trzymaliśmy się wiernie śladu mojego etrexa, którego „czasem” wspierała Kasia Locusem. Ja miałem przednią zabawę jadąc góralem na 26”x2,0-Kasia była mniej „zadowolona”.
Tego dnia mieliśmy dość uciążliwy wmordewind i kiedy na horyzoncie zamajaczył kontur szkunera, to postanowiliśmy doładować kulinarnie baterie. W ramach bonusu skosztowałem „bursztynowy nektar” w kolorze zieleni ;)
Po raz kolejny dotarliśmy do wyznaczonego dzień wcześniej celu etapu. Dotarliśmy do Złotego Stoku.



fotki


ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Ustroń

Sobota, 28 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 6

Cierpliwości, będą i fotki, i relacja ;)

Świt w Zakopanem. Chciałoby się tu trochę zostać. Tatry przyciągają wzrok. Nie jest tak klimatycznie jak w Bieszczadach (Ustrzykach Górnych), miasto leniwie się budzi, a My podążamy wiernie wg wskazań garmina. Jak doskonałe to urządzenie miałem się jeszcze niejednokrotnie przekonać. Podróż przez duże ośrodki miejskie, to fraszka. Wprawdzie musiałem uważać by nie zgubić Mojej Towarzyszki, ale pewnie bez tej nawigacji poległbym dość szybko. W tym dniu najbardziej wspominam dość stromy wjazd zakończony płytami jumbo. Pewnie gdyby nie doping mieszkanek za miejscowością Szare, okrzykiem: „Albo pan pokona górę, albo ona pana pokona”-trudno by się było zdobyć na ten wysiłek. Wprawdzie Ergon podczas podjazdu się obrócił na kierze, ale wykorzystując nabyte wcześniej umiejętności dotarłem na szczyt.
Pewnie nie byłoby to możliwe bez popasu w Węgierskiej Górce i dłuuuuuugiego oczekiwania na posiłek-co zaczęło mocno irytować Moją Zwykle Dość Wyrozumiałą Towarzyszkę Podróży Życia.
Nieprawdaż, Kasieńko?
Później trochę się zapomniałem i pozwoliłem sobie na zjazd bez hamowania, co samo w sobie było czystą głupotą. Gdybym na którymś z wiraży dostatecznie nie zwolnił, to pewnie trochę by trwało zanim odnaleziono by moje zwłoki. Na swoje „usprawiedliwienie” napiszę, że zauważyłem rowerzystkę na kolarce i postanowiłem Jej (a może sobie-włączył się agresor poziom 8) udowodnić, że i góralem można szybko zjeżdżać.
Widząc niezbyt zadowoloną minę Kasi, postanowiłem by to był ten ostatni raz.
Dość wcześnie dotarliśmy do celu kolejnego etapu, ale noclegu w „Willi Oliwia” nie polecam. Uderzyły mnie słowa właścicielki, która zabierając z pokoju dwie butelki wody mineralnej powiedziała, że to dla gości, którzy za nocleg zapłacili 300 pln, a my tylko 150. Miałem zbyt dobry humor by z Panią polemizować, ale niesmak pozostał. Nawet myślałem by poprosić o fakturę, kiedy Pani schowała bilety Narodowego Banku Polskiego do kieszeni, ale w końcu mam urlop i o pracy powinienem najmniej myśleć.
Poza tym incydentem do miejscówki noclegowej nie mogę mieć zastrzeżeń.



fotki


ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Zakopane

Piątek, 27 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 2

Parę kilometrów po wyjeździe z Tylicza osnuła Nas magiczna mgła. Mijaliśmy kolejne miejscowości, kolejne fałdki na drodze (bo trudno je nazwać podjazdami) i ujrzawszy potok pochłonięty przez mgłę, postanowiliśmy się zatrzymać. Gdzieś w okolicach doliny Popradu (szkoda, że trasa MRDP prowadzona jest dość ruchliwym asfaltem), mgła zaczęła opadać i mogliśmy podziwiać zaglądające tam promienie Słońca. Przed podjazdem w Łapszance, na stacji paliw zauważyłem dwóch szosowców (jeden był w barwach Maratonu Północ-Południe; zabawne, ale towarzyszyłem im na ubiegłorocznym starcie z Helu), którzy wieścili Nam dotarcie do Świerardowa do końca majówki. Trudno Im się dziwić skoro zobaczyli kobietę obładowaną sakwami na trekingu i gościa z plecakiem na góralu. Czy tak wyglądają rowerzyści, którzy postanowili przejechać 3142 kilometry w siedemnaście dni (bo akurat tyle mogli wygospodarować urlopu)? Czy można by krócej, może i tak, ale wówczas coś się traci, a nie chciałbym tego stracić w imię czasu przejazdu. To zdecydowanie nie moja bajka. 
Zjazd z głównej i pojawiła się blacha „Pieniński Park Narodowy”. I znów nagrodą za wspinaczkę były piękne widoki. Witamy Tatry. Malownicze, pokryte puchem śnieżnym, niezwykły widok.
Oczywiście sesja foto, częściowo w czasie jazdy. Nie wyobrażam sobie by tam się wybrać bez fotopstryka. Nie wyobrażam sobie jechać tam nocą, zmęczonym wielogodzinną jazdą, jaką mieli Uczestnicy (Zawodnicy) Maratonu Rowerowego Dookoła Polski AD 2017.
Mój podziw i szacunek Panie i Panowie.
Nie mogliśmy sobie odmówić wizyty na zamku w Niedzicy. Ba nawet jakiś bursztynowy nektar i frytki pozwoliły na chwilę wytchnienia.

Podjazd pod Łapszankę, to kolejne wyzwanie, ale o dziwo całkiem nieźle Nam szło. Zrobiliśmy sobie przerwę w delikatesach, o tej samej nazwie, gdzie wchłonąłem gigantyczną (nawet jak na mnie ilość lodów-pisze to ten, którego rekord w liczbie zjedzonych gałek wynosi dwadzieścia jeden i został ustanowiony w sztutowskim „Ptysiu”i dotychczas nie pobity.

Następnie Głodówka (nie taka straszna jak ją opisują; a może nasza kondycja z dnia na dzień się poprawiała, co zresztą zauważyła Moja Towarzyszka) i blacha „Zakopane”. Sympatyczna i miła wizyta w „Gościńcu u Obrochtów”, zaopatrzenie i kolejny cel: „Ustroń”.

I znów wiele wrażeń. Świadomość skutecznej realizacji planu. Damy radę. Wspólnie damy radę, bo chcieć, to móc.
A z Kasią to możliwe i wykonalne-, jak mogłem być takim niedowiarkiem, teraz mi wstyd.
P.S.
Teraz jak odświeżam wspomnienia to dotarłem do zagubionej (na nowej karcie) serii zdjęć tego etapu (fotki 2)


fotki 2
fotki



ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Tylicz

Czwartek, 26 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 0

Aż żal było opuszczać to pełne uroku miejsce. Podjazd serpentyną sprawiał wiele frajdy, bo wokół Nas była cisza, spokój, magia tego skrawka przestrzeni-zachwycała i do dziś, kiedy zmrużę oczy-zachwyca. Fotki robiłem w czasie jazdy, niestety nie oddają w pełni tego co Nasze Dusze i Oczy chłonęły.
Zaczęło trochę kropić, pojawiła się jakaś główna droga i spory ruch ciężarówek. Magia wcześniejszych doznań prysła, ale pamięć o nich pozwalała na kontynuowania jazdy w tych niezbyt sprzyjających warunkach. Ponieważ Kasia narzekała na zbyt niskie ciśnienie w tylnym kole, postanowiłem odwiedzić gorlicką stację paliw i to była przyczyna, że po chwili dotarliśmy do „Ostrego Koła” już w samym mieście. Gratis Sympatyczny Serwisant przejrzał nasze rumaki, a dodatkowo polecił tanią i smaczną miejscówkę kulinarną.
Okazało się, że to dość popularne wśród mieszkańców miejsce.
Nie wiem ile ich było, ale pierogi były wyborne.
Dodatkowo, gorąca herbata pozwoliły na regenerację naszych nadwątlonych jestestw.
Dzięki Wielkie :)
Podjazd za cerkwią w Banicy, to po prostu bajka.
Kasia go widząc uznała że lepiej pod niego podejść, niż próbować podjechać.
Ja zrobiwszy rundkę pod cerkwią, zacząłem wspinaczkę. Wiedziałem, że podjazd bezpośrednio może stanowić problem, więc zacząłem trawersować i okazało się (również później), że to skuteczna metoda. Podjechałem. Zostałem okrzyknięty „cyborgiem” i czułem się naprawdę wspaniale. Zanim dotarliśmy do Tylicza na nocleg, zaraz po tym podjeździe był zjazd i kolejny podjazd, ale chyba nie tak stromy, bo w zasadzie z uśmiechem na ustach go pokonaliśmy.
Trochę trwało poszukiwanie miejscówki noclegowej, Gospodyni Nas widziała, ale dojechać do niej nie było łatwo. Dopłaciliśmy parę złotych do prania i po dotowarowaniu na tamtejszym ryneczku, zaplanowaliśmy kolejny etap: Zakopane.
Sympatyczne miejsce. Miła i uczynna Gospodyni. Polecam tę miejscówkę :)




fotki


ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Szarlotka w "Caryńskiej"

Środa, 25 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 2

Wyjazd z Przemyśla wśród sznura blachosmrodów, uświadomił, że oto właśnie zaczynają się góry.
Zachowawczo, na szczęście nie była potrzebna, w punkcie aptecznym we Fredropolu nabyłem w drodze zakupu dwa komplety folii nrc.
Pojawiły się pierwsze podjazdy, które garmin oceniał na 12-14%.
Kasia była zachwycona niezwykłymi widokami.
Podzielałem ten zachwyt :)
Prawie niezauważalny ruch pojazdów, ptasie trele i ta otaczające Nas krajobrazy dodatkowo motywowały do kręcenia korbami. Wiedziałem, że dodatkową nagrodą będzie, tak przez Nią uwielbiana, szarlotka, a najlepszym do tego miejscem będzie kultowa „Caryńska” w Ustrzykach Górnych, choć pierwotnie rozważałem Arłamów...
Wiec długo się nie zastanawiałem.
Szarlotka była wyśmienita.
Widoki były obłędnie zachwycająco piękne :)
Chyba zakochałem się w tych okolicach.
Spokój, cisza, niezwykłe miejsce. Niestety fotki nie oddają atmosfery tego zakątka.
Podobno w Ustrzykach Dolnych miała być burza, nie wiem u Nas było fantastycznie.
A do tego: miejscówka noclegowa w Kalnicy, Pensjonat Bogdanka, gdzie po Kasinych negocjacjach dostaliśmy pokój z widokiem na Smerk i zimne piwo.
Wspólne planowanie następnego dnia-byliśmy zmęczeni, ale szczęśliwi.
To był kolejny Niezwykły Dzień w Podróży Życia.
Dziękuję Kasiu :)



fotki


ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Przemyśl

Wtorek, 24 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 2

Cierpliwości, będą i fotki i relacja ;)

Tak jak pisałem, łzy Kasi, wyrzuty, sprawiły że zacząłem się bardziej angażować w planowanie kolejnych etapów.
Wiedziałem, że jeśli dojedziemy to tylko razem.
Zacząłem też dostrzegać, że i Kasia stara się troszczyć o mnie. Więcej rozmawiamy, wspólnie uzgadniamy miejsca noclegowe.
Połączył Nas Wspólny Cel.
Od startu w Elblągu mocno uwierał mnie pasek od fotopstryka (prawie mnie zdekapitował) i kiedy dostrzegłem zakład krawiecki, to wiedziony nadzieją, że specjalista znajdzie pomysł by ulżyć mocno już podrapanej szyi, tam zajrzałem. I faktycznie, intuicja mnie nie zawiodła, bo trafiliśmy na miłą i sympatyczną parę, która oprócz puzlowej pasji zaradziła mojemu problemowi.
Od tego czasu potrzebowałem Kasi i zapinanie i odpinanie paska od fotopstryka do troka plecaka stał się swoistym rytuałem ;)
Kasia od dłuższego czasu skarżyła się na „abs na przednim kole” i kiedy upewniłem się, że sprawa jest poważna i dostrzegliśmy serwis rowerowy w Hrubieszowie, to postanowiliśmy skonsultować Jej wrażenia z ich doświadczeniem. Sympatyczny młody człowiek najpierw dość pobieżnie stwierdził, że „wszystko ok”, ale Moja Towarzyszka była uparta i po ponownej obserwacji organoleptycznej-postawił diagnozę. Obręcz pęka. To ostatni dzwonek na jej wymianę. Wskazał też miejsce, gdzie warto kulinarnie zgrzeszyć. W czasie naszego popasu, serwisant sprawnie zainstalował nowe kompletne koło, zdemontował ze starego piastę i zobowiązał się ją odesłać do Kasi pocztą.
Wielkie Dzięki :)
Już nocny wjazd do Przemyśla uświadomił, że właśnie zaczynamy bardziej pofałdowany etap podróży, a kolejnym celem Ustrzyki Górne.
Wreszcie góry.
Czy góry "nauczą nas pokory"?

P.S.
Byłbym zapomniał...  ;)
Na tym etapie podróży, w trybie pilnym na jednym z "Orlenów" wyrobiono mi w tempie ekspresowym kartę "Vitay Bądź Aktywny"




fotki

ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Wola Uhruska

Poniedziałek, 23 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 0

Cierpliwości, będą fotki i relacja ;)

To był ten przełomowy dzień.
Zaczęło się sielankowo. Odwiedziny w Konstantynowie, mega wypaśne śniadanie, przyjaźni, mili i sympatyczni Gospodarze. Mocno żałowaliśmy, że właśnie w tym miejscu nie odpoczywaliśmy zeszłej nocy. Mocno „średnie” tempo jazdy, duży ruch samochodowy i tym razem (biorąc pod uwagę dystans poprzedniego dnia) niedoszacowany cel, to wszystko sprawiło, że zaczęło brakować porozumienia. Pojawiły się łzy. Wyrzuty. Mogło dojść do zakończenia podróży.
Moja w tym wina, bo nie wierzyłem że „Śladem MRDP 2017” w siedemnaście dni to wykonalne. Nie wierzyłem, że Kasia jest zdolna by tak gigantycznemu wyzwaniu sprostać. Pewnie wynikało to też z tego, że sam nie wierzyłem, w to że przejadę. Wiedziałem, że prawdziwe trudy podróży są przed Nami.
Ten przełom był bolesny, ale bardzo potrzebny bo dotarło do mnie, że z Tą Wspaniałą Dziewczyną to jest możliwe i zrobię wiele by Cel założony przez Kasię, był również moim celem.
Tym razem, kiedy Kasia znalazła nocleg postanowiłem wyłączyć tryb: „wątpiący,” a uruchomić tryb: „jest to wykonalne-bo chcieć, to móc” :)



fotki


 ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Siemiatycze

Niedziela, 22 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 0

Cierpliwości, będą fotki i relacja ;)

Dzień Trzeci. Piękna pogoda. Meczet w Kruszynianach. Piknik na leśnym dukcie. Te nowe doświadczenia uśpiły trochę moją czujność i dość późno uświadomiliśmy sobie, że Terespol to mrzonka. Nerwowe poszukiwania realnego celu, miejsca noclegowego zaaowocowały nowym wyborem: Konstantynów. Niestety, gdzieś przed Łużynami pojawił się szuter (co przyjąłem z wyraźną ulgą, bo już zaczęły doskwierać mi asfalty, spory ruch blachosmrodów), który Kasia „średnio” znosiła. Niedawna „kontuzja” nadgarstka, kolejne kaemy nie tylko w nogach, dość ciężki jednoślad wyraźnie wpływał na średnią prędkość jazdy. Kiedy widząc, że mamy prawie trzysta w nogach, zmęczenie w Jej oczach (do Konstantynowa pozostał jeszcze spory kawałek i raczej nie było po płaskim), postanowiłem znaleźć i jak najszybciej trafić na nocleg, bo kolejny dzień wcale nie będzie łatwiejszy, a zbliżała się północ. Krótka rozmowa w stacji paliw i kilkaset metrów dalej zajazd. Tam będziemy spać. Standard nie powalał, ale czasem trzeba pójść na kompromis. Poza tym nie było aż tak źle ;)
Scenariusz już po odświeżeniu na noclegowej miejscówce się powtarzał. Zimny browar, plan na kolejny dzień i lulu.
Kasia dbała by ten zimny browar zawsze był.

Wcześniej trzeba było tylko przeprosić Gospodarza Zameczka, że jednak tam nie dotrzemy. Szkoda. Tak jak pisałem, plan był zbyt ambitny, jakość nawierzchni nie powalała i dokuczał ruch samochodowy. Widzę też swoją winę, bo nie uczestniczyłem czynnie w planowaniu etapu. Może wówczas widziałbym pewne zagrożenia, zwrócił na nie uwagę i był jeszcze bardziej czujny.         

fotki

ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Sejny

Sobota, 21 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 2

Cierpliwości, będą i fotki, i relacja ;)

Moją „ulubioną” melodią był sygnał budzenia Kasi smarkfona, kiedy to po raz kolejny (rekord to chyba pięć drzemek) „radośnie” wybrzmiewał ;)
Wiedziałem, że Kasia nie odpuści „Stańczyków”, ale zanim tam dotarliśmy z prawdziwą przyjemnością odwiedziliśmy obowiązkowy punkt programu: kartacze w Baniach Mazurskich. Liczyłem, że napięty program tego dnia skutecznie odwiedzie Moją Towarzyszkę od pomysłu „stańczyków”, ale skoro dla mnie to był pierwszy raz zbyt długo nie oponowałem i...uległem ;)
Uległem i nie żałuję. Dzięki Kasiu :)
Już podczas pierwszego dnia przekonałem się, że Kasia jest dobrze przygotowana do „rowerowej lekcji”. Plan na poszczególne dni (szczegółowa rozpiska, w tym miejsca noclegowe), wgrane aplikacje na telefonie pozwalające na bardziej realną ocenę poszczególnych etapów wyzwania, no i…meteor 24 - skuteczne narzędzie do wyszukiwania miejsc noclegowych (choć wtedy miałem zgoła odmienne zdanie o tej aplikacji).
Poza planowaniem dziennych przebiegów, kluczowym było organizowanie noclegów i to najlepiej z dużym wyprzedzeniem, bo zwykle docieraliśmy po zmierzchu i należało uprzedzić naszych gospodarzy, że możemy być później niż zakładamy, dość wcześnie ruszamy i oczekujemy pewnych standardów by solidnie wypocząć.
Oczywiście na tym etapie nie mogło zabraknąć emerdepowych atrakcji: trójstyku granic i wieży widokowej w Wiżajnach. Jazda z wiatrem w plecy, dyscyplina postojowa, ale bez przegięć, pozwoliły osiągnąć wyznaczony pierwszego dnia cel drugiego etapu. Byliśmy w Sejnach. Nocleg w Domu Litewskim i integracja z Jego Obsługą i ustalenia planu na kolejny dzień. Padło hasło „Terespol”, „ok, spróbujmy osiągnąć ten cel”-tak powiedziałem, ale to był zbyt ambitny plan.



fotki

ślad wg Endo

Śladem MRDP 2017. Bartoszyce

Piątek, 20 kwietnia 2018 · dodano: 08.05.2018 | Komentarze 2

Cierpliwości, będą i fotki i relacja ;)

Hmmm… pomysł Kasi-to jakiś kosmos, tak to odebrałem widząc treść sms-a przychodzącego z zarysem trasy ubiegłorocznego Maratonu Rowerowego Dookoła Polski.
Wprawdzie również w 2013 dane mi było wziąć udział w starcie na Rozewiu, ale przejechać cztery setki (nawet w trybie bez snu), a podróżować kilkanaście dni i pokonać ponad trzy tysiące kaemów-to uwierzcie nie to samo.

Pojawiło się mnóstwo wątpliwości: budżet, nawigacja, bagaż, sprzęt no i to będzie pierwsza jazda w prawdziwych górach-to w zasadzie był mój debiut.

Na szczęście , nakręcony na „Wisłę 1200”, nabyłem w drodze zakupu etrex’a 35 touch, ale ogarnięcie tego ustrojstwa: ładowanie, wgrywanie śladu, no i sama jazda „po sznurku”-to kolejne wyzwanie- przynajmniej temat nawigacji był ogarnięty.
Na szczęście Koledzy z podrozerowerowe.info, Piotr z EGR STOP wskazali jak sobie z tym radzić.

Kolejną kwestią było w co się spakować na siedemnaście dni.
Byłem o krok od zakupu jakiego zestawu bikepakingowego, ale ostatecznie po powrocie z pracy w piątek (dzień wyjazdu), „przeprosiłem” 20-to litrowy plecak Authora, nerkę Authora i fotopstryka. Najtrudniej było wybrać optymalne rozwiązanie odzieżowe. Plecy jednak najbardziej w czasie podróży obciążała elektronika: dwa powerbanki, dwa telefony (w tym jeden do nagrywania śladu na Endo), ładowarki: do fotopstryka, proxa, aku do garmina, trochę przewodów, mocniejsze ładowarki do smarkfonów.
Oczywiście nie ważyłem plecaków po spakowaniu, ale kiedy to wszystko „ubrałem” na siebie, to mina trochę zrzedła. Ale to było tylko pierwsze wrażenie, kiedy przypomniałem sobie, że swój pierwszy równik właśnie tak objuczony zrobiłem, stwierdziłem że dam radę-przecież Kasia ma znacznie cięższy jednoślad, no i te waciki muszą sporo ważyć ;)

Kilka dni wcześniej byłem w serwisie rowerowym Neksusa i po zapewnieniu Piotra, że „nic nie powinno się zdarzyć, ale sprawdź stan klocków w tarczówkach, po „kilku” górskich zjazdach-byłem gotów.
Wiedziałem, że w przypadku poważniejszej awarii, może być „średnio”, no i odczuwałem niepokój jak sobie poradzimy, kiedy rower Kasi odmówi współpracy.

Podróż siedemnastodniowa, to również budżet. Trzeba mieć „parę groszy” na: noclegi, jedzenie, naprawy sprzętu. Założyłem, że trochę ponad dwa tysie powinno wystarczyć.

Wprawdzie były jeszcze dwie alternatywy do Pomysłu Kasi: Mareckiego GreenVelo i „Wybrzeżem do...” Krzysia, ale ja dysponowałem znacznie większą liczbą dni wolnych-więc wybór mógł być tylko jeden i spakowawszy się, zaproszeniu Włądka i Kazika „pod Netoperek”, kilka minut po siedemnastej ruszyłem w Podróż Życia.

Wiedziałem, że Kasia ruszyła kilka godzin wcześniej i muszę się trochę sprężyć, by na pierwszy nocleg w Bartoszycach dotrzeć na czas. Wiatr chyba sprzyjał i pożegnawszy Kolegów we Fromborku, pocisnąłem mocniej na korbę i kilkanaście minut po Kasi byłem u celu.

Ponieważ ruszałem dość późno, to nawet pojawił się pomysł by do Bartoszyc pojechać inaczej (krótszą drogą), ale skoro jedziemy wiernym śladem MRDP 2017, to nie może być miejsca na kompromisy.

Po przybyciu pierwszy zimny browar, skrupulatne planowanie (to domena Kasi). Kiedy usłyszałem, że kolejnym etapem mają być Sejny, to pomny wcześniejszych doświadczeń na Mazurach Garbatych-wiedziałem, że łatwo nie będzie, Ale by misja zakończyła się powodzeniem, cel musi być osiągnięty.

fotki

ślad wg Endo