Styczniowy Hel z Kasią i Markiem

Piątek, 12 stycznia 2018 · dodano: 14.01.2018 | Komentarze 13

Jak w roku ubiegłym (o tej samej porze) wymyśliłem sobie pomysł na wycieczkę, ale nie sądziłem, że skuszą się na nią Osoby, które bym oto nie podejrzewał. Zwłaszcza, że zapowiedzi pogodowe raczej się sprawdziły i nie było większych niespodzianek.
Ustaliłem godzinę wyjazdu na 21:00 i o dziwo tylko ja się spóźniłem. Na zbiórce, nie będę ukrywał, że z zadowoleniem powitałem Kasię i Marka i tak wspólnie udaliśmy się w tę ciepłą bezgwiezdną noc. Ponieważ możliwości wsparcia kulinarnego na trasie do trójmiasta są raczej ograniczone, postanowiłem, że pierwszy postój zrobimy w nowodworskim macu. Na kolejne ładowanie baterii zatrzymaliśmy się na ulubionej stacji benzynowej w Gdańsku. Na liczniku rowerowym przed Gdynią, Nasza Trójka była pierwszą liczbą tego dnia zanotowaną przez to urządzenie, no i przy okazji dowiedziałem się jest półtora poniżej zera (czyli tyle ile było na wyjeździe w Elblągu.
Niestety powoli dobiega kres życia mojego fotopstryka (przekonałem się o tym już na starcie do wycieczki i wielokrotnie później), ale na szczęście widzę, że Kasi udało się kilka razy uwiecznić fotograficznie podróż.
Ponieważ nie było presji na średnią, poza tym na Helu warto być, jak cokolwiek będzie otwarte, to pozwoliliśmy sobie na szwendanko po "niebieskim" i klifie puckim.
Rok temu "trochę" wylało i trzeba było trochę popływać na płytach za "łajbą" (kto ten szlak zna to będzie wiedział o czym piszę), no co ważne łajbowej tradycji stało się zadość.
Z kolei właściciel pola po którym biegnie singielek klifowy, robi wszystko by zniechęcić rowerzystów do wyboru tej pięknej i dość niebezpiecznej trasy (widok na kosę helską, szczególnie w rozgwieżdżoną noc, to niezapomniane przeżycie). Zmarzniętej ziemi oczekiwałem, ale że skiby będą prawie do krawędzi-już mniej, Że On się nie boi tak blisko tego pola uprawiać...
No cieszę się, że Moi Współpodróżnicy zmienili zdanie (chcieli pierwotnie byśmy Rzucewo i klif ominęli asfaltowo) i skusili się właśnie na ten przedpucki odcinek, mając świadomość ryzyka jazdy nocnej krawędzią urwiska (bardziej ja bo co by było gdyby ktoś stracił równowagę i spadł zwłaszcza, że było raczej ciemno).
W zasadzie gdyby nie te parę kaemów po tym szlaku, to nie widziałbym większego sensu pedałować na Hel (no i jeszcze może ten odcinek od Juraty).
Przed atakiem na Cel, postanowiłem jeszcze podładować baterie we Władysławowie na stacji benzynowej (zamiast trzech czekolad, kupiłem sześć, bo wydawało mi się, że powinienem kubek napełnić dwa razy. Kasia jednak zauważyła, że zamiast czekolad w kubkach jest samo mleko i oczywiście zgłosiła fakt obsłudze, która powiedziała że pewnie automat uległ awarii i sprzedawca pozwolił na skorzystanie z innego automatu. tu muszę też wspomnieć, że Kasia przygotowała furę smakowitych kanapek, a ja z Markiem robiliśmy wszystko by miała jak najmniej do wożenia ;)
W zasadzie cała droga na Hel, to jazda z lekkim zefirkim w plecy, ale jak obraliśmy cel, to dopiero odczuliśmy czym jest -2 przy silnym wmordęwindzie. Na Helu oprócz standardowej pętli, byliśmy też na wrakach i przez dłuższą chwilę było słoneczko i zrobiło się cieplutko i magicznie (ale niestety to tylko pozory).
W zasadzie nie nastawiałem się na jazdę w całości na kołach i wiedziałem, że gdzieś trzeba będzie skorzystać kolei żelaznej. Dlatego po dotarciu do Władysławowa, zrobiliśmy dłuższy kulinarny popas u "kultowego Chłopa" (w bonusie, bo nie są to tanie rzeczy, skosztowałem grzańca, który był tam darmowy). Tam też, przeglądając meteo, uznaliśmy, że nie warto się zarzynać i szarpać by pochwalić się styczniowym dystansem. Uznaliśmy, że spokojnie uda się dotrzeć do Gdańska na ostatnie połączenie kolejowe i tak wróciwszy na niebieski szlak szybko się przekonaliśmy, że to nie będzie takie proste. Porywy wiatru sprawiały, że odczuwalna temperatura była grubo poniżej tej nominalnej, no i szlak o tej porze roku też do najłatwiejszych nie należy.
Jak tylko wyjechaliśmy z "niebieskiego" jakiś kierowca w bmw x5 postanowił mnie zabić i po wyprzedzeniu zajechał drogę, specjalnie spychając na wysoki w tym miejscu krawężnik (w tym miejscu nie ma wyznaczonej drogi rowerowej tylko dość wąski chodnik). Byliśmy zbyt zmęczeni by wezwać policję i skończyło się tylko na szczerej i dość wymownej wymianie epitetów.
Po dotarciu do Gdyni, oceniliśmy że nie dojedziemy na ten ostatni transport z Gdańska i postanowiliśmy nabyć już tu bilety.
Pani w okienku Nam zakomunikowała, że niestety w komputerze nie ma biletów na rowery i odesłała nas z kwitkiem.
Ponieważ perspektywa powrotu na kołach do Elbląga dość przerażała (było już chyba kilka poniżej zera i wyraźny południowo-wschodni zefirek i odczuwaliśmy zmęczenie) to jak na stację podstawili regio to postanowiliśmy się do niego zapakować i nie wyrywać się zbytnio z nabyciem biletów.
Już kiedyś wracając z Lęborka (udało się trochę zaoszczędzić), to i tym razem tak było.
Oczywiście Wielkie Dzięki :)
Dzięki za Towarzystwo Rowerowe i myślę, że w bardziej sprzyjających warunkach (może innej porze roku) ten Hel od deski, do deski zrobimy.

sobota

piątek